ฝรั่งเศส อธิบายและศึกษาถึงหญิงที่เป็นผู้นำด้านสหภาพแรงงานในฝรั่งเศส

ฝรั่งเศส คุณอาจไม่รู้แน่ชัดว่าเธอเป็นใคร แต่ Flora Tristán ไม่ใช่คนแปลกหน้าอย่างแน่นอน แม้ว่าเธอจะหายตัวไปจากประวัติศาสตร์ช่วงหนึ่ง แต่เธอก็ได้รับการช่วยเหลือด้วยพลังดังกล่าว นอกจากหนังสือและบทความนับไม่ถ้วนเกี่ยวกับเธอทั้งในฝรั่งเศสและเปรูแล้ว ปัจจุบันยังมีถนน โรงเรียน และองค์กรช่วยเหลือสตรีที่ใช้ชื่อของเธอ

Flora Tristán เป็นหนึ่งในตัวละครเอกสองคนของ O Paraíso na Outra Esquina ซึ่งเป็นนวนิยายที่เขียนโดย Mario Vargas Llosa ผู้ได้รับรางวัลโนเบลสาขาวรรณกรรม ตัวเอกอีกคนคือ Paul Gauguin จิตรกรแนวโพสต์อิมเพรสชันนิสต์ หลานชายของเขา เหตุใดจึงเขียนหนังสือเกี่ยวกับเธออีกเล่มดังที่ผู้แต่ง Brigitte Krülic ศาสตราจารย์แห่งมหาวิทยาลัยปารีส น็องแตร์เพิ่งทำไป

Flora Tristán เป็นบุคลิกที่โดดเด่นของศตวรรษที่ 19 ไม่ใช่แค่เพราะเธอเป็นผู้หญิง แต่ยังเพราะเธอเป็นผู้หญิงที่เป็นแบบอย่างของความยากลำบากทั้งหมดที่เชื่อมโยงกับชะตากรรมของผู้หญิงในช่วงครึ่งแรกของศตวรรษนั้นและต่อๆ ไป ผู้เขียนบอกกับ BBC News Mundo บริการภาษาสเปนของ BBC ในขณะเดียวกัน เธอเป็นตัวอย่างของความสามารถพิเศษในการเอาชนะความยากลำบากเหล่านี้

เธอเป็นผู้นำของหลายสิ่งหลายอย่าง ลัทธิสตรีนิยม ความต้องการเสรีภาพสำหรับผู้หญิงที่จะพัฒนาในที่สาธารณะโดยไม่ถูกรบกวน นอกจากนี้ ความเป็น ฝรั่งเศส และเปรูยังเป็นสะพานเชื่อมระหว่างสองโลก Flora Tristán เป็นลูกสาวทางจิตวิญญาณและการเมืองของการปฏิวัติ ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของนักคิดเหล่านั้นที่ใช้ชีวิตท่ามกลางคลื่นกระแทกของการปฏิวัติฝรั่งเศส ไม่ว่าจะประณามหรือคิดถึงผลที่ตามมา หรือพยายามทำตามสัญญา

เธอไม่เพียงเขียนและกำหนดเหตุการณ์สำคัญเท่านั้น เธอยังมีชีวิตที่คู่ควรกับนวนิยายผจญภัย เธอไม่อาจต้านทานได้ ฉันต้องมองให้ลึกลงไปว่าชาวฝรั่งเศส เปรูคนนี้ใช้ชีวิตอย่างไร ต่อสู้กับการต่อสู้และเขียน พ่อของเขาเป็นบุคคลสำคัญของชนชั้นสูงชาวเปรูครีโอล ครูลิคกล่าว แม่ของเขาเป็นหญิงชาวฝรั่งเศสที่หนีไปบิลเบา ประเทศสเปน ในช่วงการปฏิวัติ

บ้านของเขาในปารีสมีคนแวะเวียนมาบ่อยๆ เช่น Simón Bolívar ผู้ปลดปล่อยในอนาคตของห้าประเทศ นักเขียนและนักปรัชญา Simón Rodríguez และ Aimé Bonpland นักธรรมชาติวิทยา ตอนอายุ 4 ขวบ เธอสูญเสียพ่อและถูกทิ้งให้อยู่ในสถานการณ์ที่เธอสะสมปัญหาและข้อเสียทั้งหมดแม้ว่าพ่อแม่ของเธอจะแต่งงานต่อหน้าบาทหลวงในสเปน แต่ขั้นตอนนี้ไม่ถูกต้องสำหรับทางการและกฎหมายของฝรั่งเศส

เนื่องจากทั้งคู่ไม่ได้แต่งงานกันโดยทางแพ่ง ดังนั้นเธอจึงไม่ได้รับการยอมรับว่าเป็นทายาทตามกฎหมายของพ่อของเธอซึ่งมีน้องชายเป็นอุปราชแห่งเปรู เป็นผู้หญิง ลูกครึ่ง เด็กกำพร้าและยากจน เธอคงไม่มีการศึกษา เมื่ออายุได้ 17 ปี เธอแต่งงานกับอังเดร ฟรองซัวส์ ชาซาล เจ้านายของเธอ ชายผู้ชอบใช้ความรุนแรงซึ่งทิ้งเธอไปสี่ปีต่อมาพร้อมกับลูกสองคนที่ต้องเลี้ยงดู และอีกหนึ่งในสามอยู่ระหว่างการเดินทาง ลูกสาวคนที่สามคืออลีนาซึ่งต่อมากลายเป็นแม่ของ Paul Gaugin ศิลปินชาวฝรั่งเศส

เธอออกจากบ้านและเริ่มใช้ชีวิตราวกับว่าเธอเป็นผู้ลี้ภัย ฟลอร่าต้องซ่อนตัวและทำงานหนักที่สุดเท่าที่จะทำได้เพื่อเลี้ยงดูลูก ๆ ของเธอ แม้จะไม่ได้รับการสนับสนุนจากแม่ของเธอก็ตาม เพราะผู้หญิงที่ทิ้งสามีของเธอนั้นเลวร้ายยิ่งกว่าโสเภณีด้วยบัญชีของเธอเอง หลังจากทำงานหลายอย่าง เธอได้งานกับครอบครัวชาวอังกฤษที่เธอเดินทางไปทั่วยุโรปและเยือนสหราชอาณาจักรเป็นครั้งแรก

เธอจะกลับไปฝรั่งเศสในปี 1839 และในปี 1840 เธอจะตีพิมพ์ Tours in London ซึ่งเป็นงานที่เธอประณามความไม่เท่าเทียมที่เธอพบเห็น โดยกล่าวโทษขุนนางและระบบทุนนิยมสำหรับความอยุติธรรมดังกล่าว หนังสือเล่มนี้กลายเป็นหนึ่งในตำราพื้นฐานของขบวนการสังคมนิยมที่มีประสบการณ์ แต่หนังสือเล่มนั้นหรือเล่มอื่นๆ ทั้งหมดที่เธอเขียนไม่น่าจะได้เห็นแสงสว่างของวัน หากไม่ใช่การเดินทางที่เธอทำในปี 1833

ฉันตัดสินใจไปเปรูและลี้ภัยอยู่ในอ้อมอกของครอบครัวพ่อ โดยหวังว่าจะได้ตำแหน่งที่นั่นที่จะทำให้ฉันได้กลับเข้าสู่สังคมอีกครั้ง เธอเขียนไว้ใน Peregrinations of an Outcast ในปี 1838 เช่นเดียวกับในนิยายผจญภัย ฟลอรากล่าวว่า แนวคิดสำหรับการเดินทางครั้งนี้เกิดขึ้นหลังจากการสนทนาแบบสบายๆ ในโฮสเทลในกรุงปารีสกับกัปตันชื่อซาคาเรียส ชาเบรีย

ในการเดินทางของเขา Chabré ได้พบกับครอบครัว Tristán ที่ทรงอิทธิพล ซึ่งมี Don Pío Tristán y Moscoso น้องชายของพ่อของ Flora เป็นหัวหน้า กัปตันแนะนำให้เธอเขียนจดหมายถึงเขา ลุงของเธอตอบกลับช้า และแม้ว่าเขาจะไม่ได้สัญญาอะไร แต่เขาก็ส่งเงินให้เธอเพื่อไปเยี่ยมพวกเขาในอาเรกีปา

แม้ว่าจะเป็นเรื่องผิดปกติและอันตรายสำหรับผู้หญิงที่จะเดินทางโดยลำพังในเวลานั้น แต่ฟลอร่าก็ข้ามมหาสมุทรเพียงลำพังพร้อมกับผู้ชาย 18 คน เธอได้รับการต้อนรับสู่บ้านอันโอ่อ่าของครอบครัว และมีความสุขสบายตลอด 8 เดือนที่เธออยู่ในเปรู แต่ถึงกระนั้น ลุงของเธอก็แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเขายังคงมองว่าเธอเป็นลูกนอกสมรส และเธอจะไม่มีสิทธิ์ได้รับทรัพย์สินใดๆ ของครอบครัว

ฉันอยู่คนเดียว โดดเดี่ยวโดยสิ้นเชิง ระหว่างสองความเวิ้งว้าง น้ำและท้องฟ้า หน้าสุดท้ายของ Peregrinações de uma Paría บันทึกการเดินทางของเธอ กล่าว เธอออกจากฝรั่งเศสในฐานะนักสู้และกบฏผู้ซึ่งฝันถึงการกลับคืนตำแหน่งที่หายไปในชนชั้นสูง แต่เธอกลับมาที่ประเทศในปี 2377 ในฐานะนักปฏิวัติที่มุ่งมั่นที่จะพิชิตด้วยพลังของคำพูด สถานที่ที่ยุติธรรมสำหรับทุกคนในสังคม

วิสัยทัศน์ของเธอเกี่ยวกับสตรีอิสระนั้นมีความทะเยอทะยาน ซึ่งชัดเจนอยู่แล้วในหนังสือเล่มแรกของเธอ ว่าด้วยความจำเป็นในการต้อนรับสตรีต่างชาติจากปี 1835 ในนั้น เธอจินตนาการถึงวิธีที่จะช่วยให้ผู้หญิงเดินทาง ครูลิคกล่าว เมื่อผู้หญิงมาถึงโรงแรม คำถามที่พบบ่อยที่สุดคือ มาดามเดินทางคนเดียวหรือเปล่า

ฟลอราเองถูกกล่าวหาเมื่อเธออยู่คนเดียวในโรงแรม อาจเป็นเพราะเธอต้องการรับคู่รัก พวกเขากล่าว สิ่งที่ฟลอร่าอ้างคือสิทธิของผู้หญิงที่จะเปิดเผยตัวตน สามารถทำทุกอย่างที่ไม่ถูกห้าม ไปโรงแรม ไปธนาคาร ไปพิพิธภัณฑ์ โดยไม่ถูกตัดสิน และปัญหาการมองเห็นของผู้หญิง เสรีภาพของผู้หญิงในที่สาธารณะ โชคไม่ดีที่ยังไม่ได้รับการแก้ไขอย่างสมบูรณ์

อย่างไรก็ตาม ในอาเรกีปา งานนี้กระตุ้นให้เกิดการปฏิเสธอย่างรุนแรงจนมีการเผาหนังสือในที่สาธารณะ เนื่องจากคำบรรยายเกี่ยวกับเปรูในช่วงกลางศตวรรษที่ 19 ทำให้เจ้าบ้านในประเทศไม่พอใจ ต่อมา งานชิ้นนี้ได้รับการประเมินใหม่โดยนักประวัติศาสตร์ชาวเปรู และในทศวรรษแรกของศตวรรษที่ 20 ก็ได้รับการต้อนรับในฐานะวรรณกรรมเปรู

Chazal ไล่ตามเธอไปตามถนนและทุบตีเธอ พยายามที่จะดูแลเด็กในศาล อลีนาต้องซ่อนตัวหลังจากถูกพ่อลักพาตัวไป หลังจากที่ Chazal ได้รับบาดเจ็บสาหัสจากกระสุนปืนของ Flora เขาก็ถูกจับ ในที่สุดฟลอร่าและอลีนาก็เป็นอิสระ ไม่กี่ปีต่อมา ด้วยวิธีที่กล้าได้กล้าเสียและเป็นที่สังเกต Krülic กล่าว Flora จะตรวจสอบประเด็นของการยินยอมด้วยความรักและเสรีภาพในการเคลื่อนไหวของสตรีในที่สาธารณะ

เธอยกความคิดที่ว่าในศตวรรษที่ 19 เป็นข้อห้ามโดยสิ้นเชิง นั่นคือการยินยอม ในเวลานั้น ทั้งผู้ชายและผู้หญิงไม่สนใจเรื่องนี้ และเธอไม่ได้จำกัดตัวเองแค่ว่าผู้หญิงต้องพูดว่า ใช่ เขาถามว่ามีเงื่อนไขอะไรให้ตอบว่าใช่จะมีทางเลือกให้ตอบว่า ไม่ ไหม เธอถามเพราะเธอเองก็เคยประสบมาแล้ว เธอยินยอมที่จะแต่งงานตอนอายุ 17 ปี แต่เธอจะทำอย่างอื่นได้ไหม เกือบ 180 ปีหลังจากการตายของเขา แนวคิดดังกล่าวยังคงเป็นหัวข้อถกเถียง และนี่เป็นหนึ่งในเหตุผลที่ทำให้ครูลิคเขียนหนังสือของเขา

บทความที่น่าสนใจ : การผ่าตัด อธิบายและศึกษาว่าทำไมชาวอินคามีความรู้เรื่องกายวิภาคศาสตร์